Het evangelie volgens Barack Obama

(door Arthur) In mijn zoektocht naar wat kerk zijn nu is hoorde ik vandaag een preek over Barack Obama en zijn zoektocht. Hij beschrijft in zijn boek een zwarte kerk waar hij bij uitkwam. Een kerk die, vind ik, stukken dichter bij de bedoeling van de kerk staat dan vele westerse kerken die ik ken. Goed het zijn mooie woorden zonder inzicht in de praktijk natuurlijk. Maar deze stukjes geven me wel hoop en visie.

‘Op de eerste plaats werd ik aangetrokken tot het vermogen van de Afro-Amerikaanse godsdienstige traditie om sociale verandering teweeg te brengen. De zwarte kerk werd ook gedwongen om te zorgen voor de hele persoon. De zwarte kerk kon zich zelden de luxe permitteren om de individuele verlossing te scheiden van de collectieve verlossing. De zwarte kerk moest wel dienen als het centrum van het politieke, economische en sociale leven en niet alleen van het spirituele leven van de gemeenschap, en begreep van heel nabij de bijbelse oproep om de hongerigen te voeden en de naakten te kleden en de macht en de heersers kritisch te benaderen. In de geschiedenis van de sociale strijd zag ik dat het geloof meer te bieden had dan alleen vertroosting voor wie het moeilijk heeft of een garantie tegen de dood; het was een actieve, manifeste factor in de wereld. Ik zag hoe het Woord zichtbaar werd in het dagelijkse werk van de mannen en vrouwen die ik elke dag in de kerk ontmoette, in de manier waarop ze in staat waren ‘een weg te vinden waar geen weg is’ en waarop ze de hoop en waardigheid hooghielden in de beroerdste omstandigheden.’

‘De van oorsprong zwarte kerk schonk me nog een ander inzicht, misschien ook dankzij die intieme vertrouwdheid met het lijden, dankzij de verankering van het geloof in het worstelen van de mensen: dat geloven niet betekent dat je geen twijfels hebt, of dat je je houvast op deze wereld opgeeft. Lang voor dit onder televisiedominees gebruikelijk werd, gaf de doorsnee zwarte predikant ruiterlijk toe dat alle christenen (inclusief de geestelijken) vatbaar bleven voor hebzucht, wrok, lust en woede, net als alle andere mensen. De gospelliederen, de danspassen, de tranen en kreten spraken alle van verlossing, van acceptatie en vervolgens van een kanalisering van deze gevoelens. In de zwarte gemeenschap waren de scheidslijnen tussen zondaar en verloste niet zo scherp; de zonden van de gelovigen waren niet zo verschillend van de zonden van de mensen die niet in de kerk kwamen, en daarom werd er niet alleen op veroordelende toon over gesproken, maar net zo goed met humor. Je moest naar de kerk komen juist omdat je deel uitmaakte van deze wereld en er niet buiten stond; of je nu rijk was of arm, zondaar of verlost, je moest Christus ontmoeten juist omdat je gereinigd moest worden van je zonden - omdat je maar een mens was en op je moeilijke weg een bondgenoot nodig had, om de pieken en dalen uit te vlakken en al die kronkelige paden recht te maken.’

‘Gesterkt door deze nieuwe inzichten – dat een geloofsovertuiging niet van me vroeg dat ik stopte met kritisch denken, of me niet meer bemoeide met de strijd voor economische en sociale rechtvaardigheid, of me anderszins terugtrok uit de wereld die ik kende en liefhad – liep ik uiteindelijk op een dag door het middenpad van de Trinity United Church of Christ om me te laten dopen. Het was een keuze, en niet het gevolg van een goddelijke openbaring; de vragen die ik had waren niet opeens verdwenen. Maar toen ik knielde bij dat kruis aan de South Side van Chicago, voelde ik dat Gods Geest naar me wenkte. Ik gaf me over aan zijn wil en wijdde me aan het ontdekken van zijn waarheid.’

(Uit: De Herovering van de Amerikaanse Droom / The Audacity of Hope, van Barack Obama)