Gedicht over afwijzing

Een glimlach maar binnenin verdriet
Een oude wond en niemand die hem ziet
Je bent een vijand
Ergens moet ik je omarmen
Ik kom niet van je af
Hoe vaak moet ik het nog vragen
Om mij met rust te laten
En niet meer op te jagen.
Je komt controle nemen
Op mijn lijf en leden

Patronen ingesleten worden niet meer gemeden
Ik trek me terug om erger te voorkomen
De pijn te groot ik kom het niet te boven
Steeds verder gooi ik mijn eigen glazen in
Mensen op een afstand
Dat is mijn bescherming


Als ik het ergens achter mij kon laten
Was ik de eerste die het deed
Want niemand die het ziet
Of in de gaten heeft
Mijn stil verdriet, mijn worsteling
De eenzaamheid, de afwijzing.

(Dordrecht, 2005, schrijven onbekend)