(Monique) Arthur is de film Exodus aan het kijken. Een dramatische film over Joden in Italië tijdens de 2e Wereldoorlog. Ik heb net een stukje meegekeken en via de geluiden krijg ik iets van het verhaal mee. Het onrecht in de wereld kan ik me erg aantrekken, zo ook de vreselijke dingen die de Joden zijn aangedaan. Ik kan er niet over uit, hoe komen mensen op die ideeën?
De gaskamers waar de Joden naakt in werden gepropt, de soms bizarre situaties waar de zigeuners van Pata Rat in leven, de vrouwen die in Afrika verkracht worden, de wandaden op Quantanomo Bay, de Europeanen die in de naam van God duizenden Indianen hebben vermoord, de jonge meisjes die in Thailand gedwongen worden tot prostitutie, de vrouwen die mishandeld worden, de verminkte mensen in Rwanda...
Voeg deze ingrediënten bij elkaar, roer ze met een garde en je hebt de hel.
Dit klinkt wat cru, maar ik dacht bij de hel altijd aan een soort diepe, donkere kuil met vuur, slangen en kermende mensen. Een echte Middeleeuwse voorstelling. Ik heb er de laatste tijd over nagedacht en ik denk dat de hel al voor een gedeelte zichtbaar in alle ellende en onrecht hier op aarde. Ook de ruzies achter de voordeuren, de pesterijen op school, de overvolle varkensschuren, de aantasting van het regenwoud, de kippen die op grove wijze in kratten worden gepropt, de eenzame in de flat, de onderbetaling van de Ghanese boer, ook dat zijn stukjes van de hel.
Het troost me dat zo ook de hemel al voor een gedeelte zichtbaar is in de mooie dingen. De geboorte van kinderen, de mooie natuur, de zon die schijnt, de lammetjes in de wei, de feesten die we mogen vieren en het gelukkige huwelijk dat ik met Arthur heb; dat maakt dat ik weet dat er een God is, die een prachtig plan met deze wereld had. Hij zal het eens afmaken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten