De reden dat ik blog

(door Arthur) Sinds enige tijd ben ik aan het bloggen op deze weblog
Soms vraag ik mezelf wel eens dingen daarover af...

Wat is nou eigenlijk de reden dat ik blog?
Doe ik dit om bij een bepaald emerging achtig bloggroepje te horen?
Doe ik dit om mensen te shockeren of juist om sympathie te kweken voor mijn gedachtengangen..?
Bouw ik met mijn bloggen nou het koninkrijk of breek ik het juist af?
Blog ik bij een gebrek aan een luisterend oor van medechristenen?
of juist uit teleurstelling van het feit, dat ze niet naar me willen luisteren.
Blog ik nou juist om mijn eigen pijn en teleurstelling in mensen en kerken te verwerken?
Vragen, waar ook wel weer een kern van waarheid in zit denk ik...
Ik blijf een gebroken mens...vaak een stumper in het koninkrijk van God. Ik denk dat ik het vaak beter weet, maar laat het vaak ook bij het denken...
Het wordt weer eens tijd voor een van mijn favorite slogans: Geen woorden maar daden oftewel niet lullen maar poetsen.. (ja met die stand op de ranglijst moet je ook wel)

Zo ga ik worstelend, bloggend en biddend op zoek naar antwoorden op de vragen die alleen maar meer lijken worden...hopend op het meer zichtbaar worden van het koninkrijk en berustend in het feit dat er maar 1 waarheid is. Jezus. De man die tijdens een "christelijke overleg" in een plaatselijke MacDonalds niet vertelt hoe alles in elkaar moet zitten (betreft de kerk), maar juist genietend van een milkshake en een Big Mac de tent verlaat...
Ongrijpbaar, onnavolger, maar 1 bonk liefde..daar wil ik pas meer van! laat het bloggen dan maar zitten.....