Want al had u tienduizend leermeesters in Christus, daarmee hebt u nog niet vele vaders (1 Korinthe 4:15)Afgelopen zondag had ik even een reflectiemomentje. Er werden bij even 2 vragen voorgehouden, waar ik even flink over na moest denken (..en nog steeds) Twee vragen die eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zouden moeten zijn, maar voor mij toch wel "uit de lucht' kwamen vallen.
Tijdens de afgelopen zondagochtenddienst (bij ons Experience genoemd) was het thema geestelijk ouderschap/ geestelijk kindschap.
Een thema waar veel boeken over geschreven zijn, maar als ik kijk in mijn eigen leven en in de praktijk van alledag vaak weinig mee gedaan wordt.
Na mijn kennismaking met God en zijn geweldige boodschap was ik altijd hard op zoek naar voorbeelden. Voorbeelden van mensen die veel verder met God waren dan ik. Voorbeelden waar ik van kon leren en met wie ik mee mocht kijken in hun leven. Ik mocht mezelf gelukkig weten een paar van deze mensen te ontmoeten. Mensen die nog steeds veel voor mij betekenen of betekend hebben. Ik weet ook van mijzelf hoe vaak het een worsteling was deze mensen te zoeken, te vinden en er vervolgens achter te komen dat er niet meer in zat dan een goed gesprekje een aanbevolen boek of een of andere cursus.
Goed bedoelde adviezen allemaal. Toch leerde ik het meest van mensen die in mij investeerde. Mensen met wie ik mocht meekijken in hun leven, mensen die me regelmatig spraken, coachte en hielpen om te worden zoals ik nu ben.
Toen kwam vraag 2 waar ik eigenlijk nog niet zoveel bij stil had gestaan. "Wij zijn mijn geestelijke kinderen?" Ik moest diep nadenken en tot de conclusie komen, dat ik dit eigenlijk niet zo goed wist.
Terugkijken op bovenstaande tekst, merk ik op dat er veel leraren zijn, mensen die met de beste bedoelingen je willen helpen met iets, je advies geven of bemoedigen, maar weinig vaders, mensen die een stuk van hun leven opofferen en investeren in jou. (inclusief mijzelf)
Op zich niet zo gek, als ik kijk naar hoe we de kerken voornamelijk hebben ingericht: bijbelstudiegroepen, bijbelscholen, kerkdiensten, bidstonden,acties etc. Deze activiteiten, hoe goed bedoeld ook zullen naar mijn mening weinig bijdragen naar wat ik noem: discipelschap.
Kijkend naar het leven van Jezus, zie ik Hem een bizar voorbeeld geven. Hij deelde zijn leven 3 jaar intensief met 12 personen. Een leven waar hij zijn kwetsbaarheid deelde, zijn worstelingen, zijn tops & flops. Een leven waar hij ook verantwoordelijkheid gaf aan zijn volgelingen en waar Hij ze leerde de stem van de Vader te laten verstaan.
Hij zat niet in organisaties, comitees, kerkraden, besturen, maar deelde zijn leven en gaf het weg aan jonge mensen die hij hielp grotere dingen te doen dan Hijzelf deed. Zijn aanpak leidde ertoe dat er een groep jonge mannen klaarstond om Zijn Leven door te geven aan hun "kinderen".........................
Sja, hoe simpel kan het zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten