Een glimlach maar binnenin verdriet Een oude wond en niemand die hem ziet Je bent een vijand Ergens moet ik je omarmen Ik kom niet van je af Hoe vaak moet ik het nog vragen Om mij met rust te laten En niet meer op te jagen. Je komt controle nemen Op mijn lijf en leden
Patronen ingesleten worden niet meer gemeden Ik trek me terug om erger te voorkomen De pijn te groot ik kom het niet te boven Steeds verder gooi ik mijn eigen glazen in Mensen op een afstand Dat is mijn bescherming
Als ik het ergens achter mij kon laten Was ik de eerste die het deed Want niemand die het ziet Of in de gaten heeft Mijn stil verdriet, mijn worsteling De eenzaamheid, de afwijzing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten